Do lat 50..XX w.
często stosowano nawierzchnie z kamienia polnego (tzw.kocie łby), układanego ręcznie.Zaletą był tani miejscowy materiał i wysoka trwałość, natomiast główną wadą była nierówna powierzchnia, utrudniająca szybką jazdę samochodem.
Obecnie sporadycznie stosuje się nawierzchnię z kamienia polnego podczas rekonstrukcji otoczenia obiektów zabytkowych (np.dziedzińce obronnych zamków).Problemem napotykanym przy rekonstrukcji jest niemal całkowity brak fachowców znających tajniki układania wytrzymałego bruku.
Dzisiaj głównymi zaletami są malowniczy wygląd (szczególnie w pobliżu zabytków architektury lub kompleksów zieleni), a także całkowicie naturalny, ekologiczny surowiec.Do dzisiaj nawierzchnie z polnego kamienia można spotkać na niektórych drogach polnych, wiejskich lub leśnych, a także w zabytkowych dzielnicach miast.Nadal rozbierane są jezdnie posiadające wartość zabytkową (budowane w XVIII i XIX wieku) i zastępowane kostką betonową.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Bruk